Davíð

Davíð Stefánsson frá Fagraskógi var magnað skáld. Sú mynd á mannlífinu sem birtist i ljóðum Davíðs er oftar en ekki máluð  dökkum litum og ekki hægt að saka hann um léttúð. Hann setur fram á raunsæjan hátt í þá staðreynd að enginn er ómissandi og nýtt tekur alltaf við i ljóðinuö- Einn kemur, þá annar fer- og á vel við i ljósi þeirra umræðu undafarið vegna þeirra sem virðast sitja i embættum í stjórnkerfinu sem ómissandi væru, þrátt fyrir augljósa spillingu og afglöp i starfi

 

Það heldur allur fjöldinn, sem hefur mörgu að sinna,

að hætta sé  á ferðum, ef breytt er gömlum sið,

að gæfa heimsins hvíli á verkum sem þeir vinna,

og vonlaust sé um allt, ef þeirra missti við.

 

Þeir hafa hvorki tíma né tök á þvi að deyja

og treysta ekki á aðra né þeirra háttalag,

en svo fer þó að lokum, að árin bakið beyja

og bægja þeim frá störfum, einn góðan veðurdag

 

Og fæsta þeirra grunar, sem fellur þyngst að hverfa,

hve fáir leggja á minnið að þeir hafi verið til.

Þeir gleyma, hverjir sáðu, sem uppskeruna erfa, 

og æskan hirðir lítið um gömul reikningsskil.

 

Við iðjumannsins starfi tekur annar sama daginn,

og ef hann deyr að kvöldi, tekur næsti maður við.

Lífið yrkir þrotlaust... en botnar aldrei braginn,

en breytir fyrr en varir um rím og ljóðaklið

 

 Kannski að nafni skáldsins í svörtuloftum ætti a hugleiða arfleið sína.